Er is van Baron van Westreenen (1783-1848) één foto bekend, een daguerreotypie die in 1841 in Parijs werd gemaakt. Daar staat de baron bijzonder ongunstig op, met een groot hoofd op veel te smalle schouders. Veel gunstiger staat hij op het schilderij dat hij omstreeks 1839 liet maken door J.R. Post Brants.
Dit portret moest de barons status en en prestige laten uitkomen. Om die reden speldde hij al zijn onderscheidingen op. Het zijn er maar liefst twaalf: links op de borst twee, op een breed halslint drie en op de linker revers zeven. We zien onder meer de Russische Sint-Annaster, de Toscaanse Sint-Stephanusorde en de Witte Valk van Saksen-Weimar.
Van Westreenens ijdelheid gaf nog lang na zijn overlijden aanleiding tot spot. Zo vermeldde Het Leeskabinet nog in 1896: ‘Toen echter de verzamelaar weer eens een nieuwe onderscheiding machtig werd en den koning mondeling toestemming vroeg om die te dragen, zou de vorst niet zonder humor geantwoord hebben: Dat is een kwestie tusschen uw staatsierok en kleermaker, baron; kan het er nog bij, des te beter, maar ik vrees…’
En in de belangrijkste publicatie over de baron en zijn museum, het jubileumboek uit 1998, schrijft W.A. Laseur: ‘Soms zou men uit de stukken bijna kunnen concluderen dat de vijftien onderscheidingen die de ijdele baron op zijn borst droeg, zijn dierbaarste collectie waren.’
Overigens bevat dit portret een vergissing – van de baron of van de schilder. Het ridderkruis van de Johannieter Orde hoort aan een zwart lint te hangen en de Sint-Annaster aan een rood. Hier is het andersom.
Op de daguerreotypie droeg de baron trouwens ook onderscheidingen, maar daar zien we er slechts twee.
